De oneliner-blog op Hyves
Jaren geleden, toen Hyves nog hip was, was ik lid van een Hyves-pagina die de ‘oneliner-blog’ heette. Een oneliner-blog is een blog die geschreven is waarbij je van te voren het onderwerp bepaald krijgt. Eens in de zoveel tijd werd een zin geplaatst, waarop wij, de volgers van de pagina, een blog over konden schrijven. Het was niet verplicht om over elke zin een blog mee te schrijven. Soms waren er ook zinnen die me totaal niet trokken, of waar ik niks over kon bedenken. In totaal heb ik er bijna 30 mee geschreven.
Normaal geef ik wat meer uitleg over mijn ‘Uit de oude doos’-item. Ik denk alleen dat dit nu niet nodig zal zijn.
“My hearts starts to wonder, where on this earth you can be”
Tijdens de garage opruimen met mijn moeder vond ik een bal. Een roze bal, met aan de ene kant een hond en aan de andere kant een kat. Met een glimlach pak ik de bal. Wat een tijd geleden was dat.
De bal was niet van mij. Ook niet van mijn broer of zus, of iemand anders in de familie. Dat is hij ook nooit geweest.
Heel veel jaren geleden verhuurden onze buren hun huis. Ze waren ongeveer twee jaar weg en een jaar daarvan woonden er een echtpaar met hun dochter. Ze was van mijn leeftijd en we speelde veel samen. We speelden vroeger samen altijd met die bal. Wat veel spelletjes deden we met die bal; voetballen, overgooien, hem verstoppen terwijl de ander hem mocht zoeken, er mee weg rennen terwijl de ander hem moest afpakken, enzovoorts.
Wat was ik toch goede vriendinnetjes met dat meisje, we speelden elke middag! Maar toen ging ze weer weg en kwamen de echte buren weer terug.
Het meisje vergat haar bal. Ze reed weg terwijl ik haar uitzwaaide en toen ik terug de tuin in liep, zag ik de bal als eerste liggen. Ik pakte hem op en rende een stukje de richting op waarin het meisje met haar ouders heen reed. Maar natuurlijk zagen ze mij niet meer…
Vanaf dat moment noemde ik het mijn bal; niemand mocht ermee spelen! Hij moest heel blijven, voor als ze terug zou komen!
Helaas kwam ze niet terug. Ik heb haar nooit meer gezien, ik weet niet eens meer haar naam! (Lara ofzoiets?) Haar gezicht herinner ik me nog wel. Ik zie haar weer voor me terwijl ik de bal goed bestudeer. Hoe zou het met haar gaan? Zou ze nog wel eens denken aan de bal die ze toen vergeten is? En met wat een plezier wij ermee speelden? Waar zou ze nu wonen, waar zou ze zijn..
“Moet die bal weg?” vraagt mijn moeder als ze me met de bal ziet staan.
“Nee mam, deze mag niet weg. Hij moet blijven, wie weet wordt hij nog ooit opgehaald.”